مینی سریال کره‌ای "عدالت برای نوجوانان" به دنبال چیست؟
تاریخ انتشار: ۲۳ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۴۵۹۱۴۳
آفتاب‌‌نیوز :
محسن خیابانی در یادداشتی که آن را در اختیار خبرگزاری ایسنا گذاشته، نوشته است:
هر ساله، فیلم‌ها و سریال‌های زیادی برای نوجوانان یا درباره نوجوانان ساخته می‌شود. اغلب این آثار، نوجوانان را درگیر با روابط عاشقانه، مشکلات گروه همسالان و مدرسه، بحران هویت و مسائلی از این دست نشان می‌دهند. اما کمتر اثری درباره نوجوانان بزهکار (به‌عنوان موضوع اصلی) سراغ داریم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
سوال اصلی‌ای که از ابتدا تا انتهای سریال «عدالت برای نوجوانان»، ذهن بیننده را مشغول نگه می‌دارد، این است که آیا باید به مجازات سخت نوجوانان مجرم پرداخت تا درس عبرتی برای سایرین بشوند یا تلاش دستگاه قضاوت باید بر درک هرچه بیشتر آنها باشد تا به اصلاحشان بیانجامد؟ «عدالت برای نوجوانان» حتی بین سریال‌های کره‌ای از موقعیتی ممتاز برخوردار است، چون نه از موقعیت‌های مبتذل کمدی‌های رمانتیک کره‌ای بهره می‌برد و نه اساساً ربطی به درام‌های تاریخی این کشور دارد. حتی قرابتش با ژانر جنایی، باعث نشده دارای خشونت و برهنگی رادیکال فیلم‌ها و سریال‌های جنایی کره‌ای باشد، البته خشونت کلامی و فیزیکی سریال به حدی هست که تماشایش برای افراد زیر ۱۸ سال، مناسب نباشد.
شخصیت اصلی سریال، قاضی زن میانسالی به نام شیم یون سوک است. در همان ده دقیقه ابتدایی قسمت اول، او را در حال مصاحبه می‌بینیم. وقتی مصاحبه‌گر از او می‌پرسد که چرا قاضی‌شدن در دادگاه نوجوانان را انتخاب کرده است، جواب می‌دهد:، چون از مجرم‌های نوجوان متنفرم! همین افتتاحیۀ جذاب به قلابی محکم تبدیل شده و مخاطب را در پی درک هرچه بیشتر این شخصیت می‌کشاند. قاضی‌ای که ابتدا عبوس و شکست‌ناپذیر به نظر می‌رسد، ولی هرچه پیشتر می‌رویم، به مهربانی‌هایش و آسیب‌پذیریش، بیشتر پی می‌بریم.
سوال اصلی‌ای که از ابتدا تا انتهای سریال، ذهن بیننده را مشغول نگه می‌دارد، این است که آیا باید به مجازات سخت نوجوانان مجرم پرداخت تا درس عبرتی برای سایرین بشوند یا تلاش دستگاه قضاوت باید بر درک هرچه بیشتر آنها باشد تا به اصلاحشان بیانجامد؟ سازندگان از دادن پاسخی قطعی به این پرسش سر باز می‌زنند و بیشتر به تشریح پیچیدگی‌های برخورد با مجرمین نوجوان می‌پردازند. به همین منظور، مجرمین این سریال طیف وسیعی را در بر می‌گیرند که در یک سر این طیف، نوجوانانی داریم که با آگاهی به انجام شنیع‌ترین جنایت‌ها دست زده‌اند و در سوی دیگر نوجوانانی که بیشتر قربانی هستند تا هیولا.
سازندگان همچنین نه اختیار نوجوانان در انجام افعال مجرمانه‌شان را کتمان می‌کنند و نه از اهمیت تأثیر محیط و تربیت چشم می‌پوشند. برای همین حتی شرورترین شخصیت‌ها رگه‌هایی از آسیب‌پذیری و قربانی‌شدن نشان می‌دهند و از طرف دیگر، نوجوانان مظلوم، فاقد قوۀ اختیار و بی‌تقصیر، تصویر می‌شوند.
سریال از نظر فیلمنامه تا حد زیادی مینی‌مالیستی پیش می‌رود و وقت بیننده را با تعلیق‌های باسمه‌ای و سکانس‌های الکی طولانی‌شده، هدر نمی‌دهد. برای همین تمام پرونده‌ها، کمتر از دو قسمت از سریال را به خود اختصاص داده‌اند.
این سریال، توجه ویژه‌ای روی کارمندان دادگاه نوجوانان دارد و به هر یک به اندازه‌ای که نیاز بوده، پرداخته است، چنان که پرداخت منشی حامله، از یک تیپ فراتر نمی‌رود، ولی قاضی‌ها به شخصیت‌های چندبعدی و عمیق تبدیل می‌شوند. تمرکز اصلی سریال هم، در واقع روی چالش‌های ذهنی و انگیزه‌های قاضی‌ها می‌چرخد، مخصوصاً شیم یون سوک. همینجا باید عملکرد خوب بازیگران سریال مخصوصاً کیم هه سو در نقش شخصیت اصلی را خاطرنشان شد. هه سو از نظر ویژگی‌های فیزیکی و میمیک صورت، انتخاب مناسبی برای نقش بوده است. او به راحتی می‌تواند در یک سکانس هم بسیار موقر و جدی باشد و هم شکننده و آسیب‌پذیر.
«عدالت برای نوجوانان» سراغ موضوعی رفته که می‌تواند در کشور‌های مختلف، متناسب با فرهنگ و چالش‌های آن جامعه، مورد توجه دست‌اندرکاران تولید فیلم و سریال قرار بگیرد. امیدوارم در کشور ما نیز چنین سریال‌هایی ساخته بشود البته با تحقیقات مناسب، دراماتیک‌کردن درست وقایع و داشتن فضایی ایرانی-اسلامی.
منبع: خبرگزاری ایسنامنبع: آفتاب
کلیدواژه: مینی سریال سریال عدالت برای نوجوانان کره ای
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۴۵۹۱۴۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
علیرضا طلیسچی: وضعیت موسیقی در ایران خوب است
به گزارش گروه فرهنگی ایسکانیوز، تولید و پخش رئالیتی‌شوها، از «مافیا» گرفته تا «پدرخوانده»، در شبکه‌های نمایش خانگی داغ است و یکی از این برنامه‌ها که این‌روزها طرفداران قابل توجهی پیدا کرده، رئالیتی‌شو «زودیاک» است که با عنوان «شب‌های مافیا» بازی جذابی برای طرفدارانش پخش می‌کند. در این برنامه یک قاتل سریالی به نام زودیاک شهروندان و مافیای سیسیل را هدف قرار می‌دهد. در این برنامه محمد بحرانی نقش گرداننده بازی را بر عهده دارد.
بیشتر بخوانید: موسیقی درمانی شیوه‌ای جدید در درمان بیماران سریال «شب‌های مافیا: زودیاک» به کارگردانی محمدرضا رضائیان در سال۱۴۰۲ ساخته شده است. در فصل دوم این رئالیتی‌شو، فرزاد حسنی، دارا حیایی، جواد خواجوی، محیا دهقانی، متین ستوده، مجتبی شفیعی، علیرضا طلیسچی، سعید فتحی روشن، بهار قاسمی، مریم مؤمن، مهدی مهدی‌پور و امیرحسین هاشمی به هنرمندی پرداخته‌اند.
علیرضا طلیسچی یکی از خوانندگان شناخته‌شده و پرطرفدار پاپ است؛ خواننده‌ای که توانسته جایگاهش را با کنسرت‌هایی که برگزار می‌کند تثبیت کند. این خواننده پاپ که متولد۶۴ است، از میانه دهه۸۰ فعالیتش را به شکل رسمی آغاز کرد و تک‌آهنگ‌هایش طرفداران خاص خودش را دارد. طلیسچی در این گفت‌وگو از حضورش در برنامه «شب‌های مافیا» می‌گوید و در بخش‌های دیگری از این گفت‌وگو از وضعیت امروز موسیقی صحبت کرده است.
این روزها رئالیتی‌شوهای متنوعی در شبکه نمایش خانگی پخش می‌شود. چطور شد که در برنامه «شب‌های مافیا: زودیاک» شرکت کردید؟
از طریق تیم تولید به برنامه دعوت شدم و علاقه داشتم که ببینم چطور می‌توانم در این سناریو بازی کنم. من قبلا هم در یک شو، مافیا بازی کرده بودم، اما به‌نظرم «زودیاک» شیک‌تر است و پیچیدگی‌هایش بازی را برای بیننده جذاب‌تر می‌کند.
خیلی‌ها به برد و باخت در یک مسابقه اهمیت می‌دهند. برد و باخت برای شما چطور بود؟
شرکت در این برنامه بیشتر برایم جنبه سرگرمی دارد. این‌طور نگاه می‌کنم که با یک گروه خوب دور هم هستیم و هدفمان این است که برای بیننده‌های برنامه لحظاتی حال خوب ایجاد کنیم که امیدوارم به چنین نتیجه‌ای رسیده باشیم.
اخیرا در نمایش خانگی، محصولاتی در حوزه‌های مختلف ورزش، موسیقی، مذهبی و... تولید شده است. از نظر شما، تولید برنامه‌های حوزه موسیقی مثل «صداتو» چه تأثیری بر ارتباط بیشتر مردم با موسیقی دارد؟
ساخت برنامه‌های خوب در این حوزه به ارتباط بیشتر مردم با موسیقی کمک می‌کند، اما اینکه این برنامه‌ها بتواند هنرمند بسازد مبحث دیگری است، چون یک خواننده هرقدر هم تخصصی وارد یک حوزه بشود، تا جو کار و فعالیت حرفهای در فضای تولید و صحنه را تجربه نکند، به موفقیت نمی‌رسد. از نظر من، ورود به عرصه خوانندگی و فضای حرفهای موسیقی کاملا نیازمند تجربه این واقعیت است. تمام این مسابقاتی هم که اخیرا تولید و پخش شده یکی‌دو چهره را به فضای موسیقی معرفی کرده، اما به لحاظ ایجاد سرگرمی برای مردم کاملا موفق ظاهر شده‌اند و اگر از این قبیل برنامه‌ها باز هم تولید شود، به فهم و درک بیشتر مردم از فضای موسیقی کمک قابل توجهی می‌کند.
پیشنهادی برای حضور در برنامه‌های موسیقی داشته‌اید؟
پیشنهاد داشته‌ام، اما علاقه نه، چون به‌نظرم در جایگاهی نیستم که بخواهم کسی را قضاوت کنم و اصولا هم موسیقی تا یک جایی به‌صورت علمی و پایه آموختنی است و از آن به بعدش دیگر سلیقه‌ای می‌شود. پس قضاوت کردن راجع به صداها را باید به مردم بسپاریم.
این روزها بازار کنسرت‌های پاپ داغ است. درست است که موسیقی کشور افت و خیزهای زیادی دارد و با مشکلات خاص خودش دست و پنجه نرم می‌کند، با این حال اوضاع این روزهای موسیقی کشور چطور است؟
به‌نظرم وضعیت موسیقی ما در حال بهبود است و البته این گفته من نیست و گفته خیلی از بزرگان حال حاضر موسیقی ایران است. موسیقی ما در سال‌های اخیر دچار تحولات عجیب و غریبی شد که بخشی از این تحولات مثبت بود و بخشی هم منفی. خوشحالم که با ورود هنرمندان حرفه‌ای‌تر و صداهای قشنگ‌تر و احساس بیشتری که در کارها وجود دارد موسیقی دارد از آن حالت قبلی بیرون می‌آید و خودش را ترمیم می‌کند.
برویم سراغ مسئله ترند شدن برخی از قطعه‌های موسیقی مثل قطعه «پاقدم» که اخیرا بسیار شنیده و معروف شد. چه می‌شود که یک کار این‌طور دیده و شنیده و پرطرفدار می‌شود؟
بخش زیادی از این اتفاق مربوط به تجربه است و بخشی هم سلیقه و هوش بازار. ولی در نهایت کارها را مردم برجسته می‌کنند، یعنی اگر مردم کاری را دوست داشته باشند، آن کار به موفقیت بزرگی می‌رسد. «پاقدم» یک قطعه موسیقی دهه شصتی است که در آن استانداردهای ضبط موسیقی آن دوران کاملا رعایت شده و فکر می‌کنم جدا از تنظیم و میکس و مستر خوب امیربهادر دهقان، شعر و ترانه و ملودی هم خیلی به کارهای آن دهه نزدیک است.
شما در قطعه‌های معروفتان هم سبک شاد دارید و هم قطعه‌های احساسی و غمگین. تمایل مردم بیشتر به شنیدن کدام یک است؟
اگر به تاریخمان رجوع کنید، می‌بینید که مردم ما پر از غم و غصه بوده‌اند و طبیعتا تمایلشان به آهنگ‌های شاد بیشتر است. در کنسرت‌ها هم همین‌طور است. وقتی یک پدر بودجه مشخصی برای خانواده‌اش کنار می‌گذارد تا در کنسرت شرکت کنند، دلش نمی‌خواهد که مجددا در فضای غمگین قرار بگیرند. بنابراین تمایلشان به شنیدن و همراهی در خواندن آهنگ‌های شاد بیشتر است. البته از قدیم موسیقی شاد نسبت به موسیقی غمگین بیشتر شنونده و طرفدار داشته است.
این روزها مدام نام خواننده‌های جدیدی را می‌شنویم که در فضای مجازی معرفی می‌شوند. یا گاهی روی بیلبوردها تبلیغ کنسرت خواننده‌هایی را می‌بینیم که خیلی‌ها نمی‌شناسندشان. این افزایش ورود به عرصه خوانندگی اتفاق مثبتی است یا منفی؟
ما خوانندگانی داشته‌ایم که با یک قطعه روی صحنه آمده‌اند و بقیه قطعه‌هایشان حالت مکمل همان یک قطعه را داشته. از آن طرف هم هنرمندی داشته‌ایم که با هر قطعه جدید مخاطبان بیشتری را جذب کرده و به‌تدریج معروف شده‌است. در هر صورت، دیده شدن یک اثر هنری و محبوب شدن هنرمند به مردم بستگی دارد.
به تجربه حوزه‌های هنری دیگر مثل بازیگری هم فکر می‌کنید یا پیشنهادی داشته‌اید؟
من یک‌بار این را تجربه کردم و متأسفانه بازخورد خوبی از این کار نداشتم، به خاطر اینکه تیم تولید آن کار تیمی که فکر می‌کردم نبود. البته بازیگران و بقیه عوامل همه خوب بودند، اما تجربه خوبی برای من نبود و ترجیح می‌دهم که فعلا دوباره آن فضا را تجربه نکنم و در کار خودم پیش بروم، هرچند از آینده و تصمیمات بعدی‌ام خبر ندارم.
رئالیتی‌شوها توانسته‌اند تا اندازه ای شبکه نمایش خانگی را متحول کنند
در چند سال اخیر پلتفرم‌ها به کاربران امکان می‌دهند فیلم‌ها و سریال‌ها را به‌صورت آنلاین تماشا کنند و به‌سرعت به رقیبی برای تلویزیون تبدیل شده‌اند.
یک مقایسه ساده در تولیدات و سریال‌های پخش‌شده در ابتدای سال۱۴۰۳ تا امروز میان پلتفرم‌های نمایش خانگی و تلویزیون نشان می‌دهد تلویزیون با وجود آنکه نسبت به سال گذشته با کم‌کردن حساسیت‌هایی سعی در جذب هنرمندان و چهره‌های مطرح کرده اما باز هم بازی را در زمین رقابت با پلتفرم‌های پخش نمایش خانگی واگذار کرده است.
این روزها تولید رئالیتی‌شوها و برنامه‌های مسابقه که در شبکه نمایش خانگی تولیدشده، توانسته جذابیت زیادی برای مخاطب امروز به‌وجود بیاورد، مخاطبی که تنها با تماشای سریال و فیلم نمی‌تواند اوقات فراغت خود را پر کند. بنابراین از یک‌سو پلتفرم‌های گوناگون در شبکه نمایش خانگی در بیشتر سریال‌های خود توانسته‌اند با تمرکز بر جذابیت‌های داستانی و استفاده درست از ستارگان سینما و تئاتر تولیدات جذابی را پیش روی مخاطب بگذارند و از سوی دیگر با تولید و پخش برنامه‌های مختلف نشان داده‌اند توجه به ذائقه مخاطب برایشان مهم است و در بخش‌هایی موفق شده‌اند.
البته دامنه صنعت سرگرمی آنقدرگسترده است که ما در تلویزیون یا حتی شبکه نمایش خانگی هنوز نتوانسته‌ایم رقابتی با برنامه‌های خارجی داشته باشیم. با این حال، برخی از این برنامه‌ها توانسته‌اند آنقدر جذاب باشند که تماشاگران فصل‌های آن را دنبال می‌کنند.
VODها طیف گسترده‌ای از فیلم‌ها و سریال‌ها را از سراسر جهان به کاربران ارائه می‌دهند. این امر به‌معنای انتخاب بیشتر برای بینندگان و رهایی از محدودیت‌های برنامه‌های روتین است.
نمی‌توان منکر این موضوع شد که پلتفرم‌های نمایش خانگی با ارائه فرصتی جدید برای پخش فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی، به افزایش تولید محتوای داخلی در این کشور کمک کرده‌اند. این امر منجر به ایجاد شغل‌های جدید و رونق صنعت سرگرمی ایران شده است.
VODها در حال حاضر نقش مهمی در صنعت سرگرمی ایران ایفا می‌کنند و ظرفیت این را دارند که در آینده نقش مهم‌تری ایفا کنند. با رفع چالش‌های موجود، VODها می‌توانند به گزینه‌ای محبوب‌تر برای سرگرمی در ایران تبدیل شوند و به‌طور قابل‌توجهی بر نحوه تماشای فیلم و سریال توسط مردم ایران تأثیر بگذارند.
منبع: همشهری
انتهای پیام/
کد خبر: 1228550 برچسب‌ها موسیقی
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند